Bijna Dood Ervaring

Zelfmoord BDE 10046 http://www.nderf.org/Dutch/suicide_bde.htm ERVARING: Na 38 jaar achtervolgen de pijn, angst en schrik van die gedenkwaardige avond in oktober 1960 me nog steeds. Het besef van de oneindige genade en vergevingsgezindheid van God, die volgden op mijn zelfmoordpoging, en tot op de dag van vandaag doorgaan, is moeilijker te verklaren. Wat ik nu ga vertellen, is absoluut geen waanvoorstelling of zelfbedrog. Ik vertel wat er is gebeurd en ik hoop dat het ergens op de wereld iemand kan helpen. En dat hij of zij de aanwezigheid van God zal erkennen en verwelkomen in zijn of haar leven op een moment dat ze denken dat de dood de enige uitweg is. Als iemand mij 38 jaar geleden had verteld dat ik op het verraderlijke pad van verloren geloof tot aan de bodem van de HEL terecht zou komen zou ik hem uitgelachen hebben. Hier volgt het verhaal. In 1948 was ik net getrouwd met een mooie vrouw die Pat heette. Ze was een populair meisje en ik voelde me bevoorrecht dat ik haar voor me had weten te winnen. Ik werkte heel hard om mijn doel als accountant te bereiken, en ik had het te druk met alles te bekijken van de positieve kant, dat ik de donkere wolken die zich aan het verzamelen waren zelfs niet kon zien. In de daarop volgende jaren werden al mijn verwachtingen, dromen en vooruitzichten uitgehold. Ooit was ik een matige, sociale drinker, maar ik begon meer en meer te drinken, en voordat ik door had wat er gebeurde, ging ik over de scheidslijn naar werkelijk alcohol misbruik. De scheidslijn was: de hel van verloren geloof, angsten, impotentie en zelfmedelijden. Na slechts 7 maanden van, wat ik zelf dacht het volmaakte, huwelijk, kwam ik er achter dat mijn vrouw mij bedroog, en daardoor trok ik me verder terug en ging meer drinken. Ook ik had schuld aan het stuk lopen van ons huwelijk. Iedere keer dat er een nieuwe affaire aan het licht kwam, of dat nu een korte was of een romance van een jaar, zei ik veel krenkende dingen en ik deed mijn best om haar zich zo schuldig mogelijk te laten voelen. Toch besloot ik uiteindelijk, toen ze een afspraakje had, om iets te doen aan wat ik zag als een compleet hopeloze en ontaarde situatie. Toen Pat weg was, waarschijnlijk de hele nacht, bracht ik onze 2 jongens en ons kleine meisje naar bed en luisterde naar hun gebedjes. In die tijd leken gebeden mij op de een of andere manier oppervlakkig en nutteloos. Ik vond geen zelfvertrouwen of hoop in gebed. Ik was een overtuigd atheïst geworden. Toen de kinderen diep in slaap waren verzamelde ik de spullen die ik zag als mijn "uiteindelijke ontsnapping": 2 potjes slaappillen en een potje voorgeschreven kalmerende middelen die ik had gehamsterd. Samen met 3 flessen sterke drank, dacht ik dat ik alles had voor mijn ontsnapping. Ik herinner me dat de dokter had gezegd dat ik bij deze pillen geen alcohol mocht gebruiken omdat dat mijn dood zou betekenen. Toentertijd wilde ik niet dood, maar toch had dit gesprek een zelfmoord gedachte geplant. Ik schreef een afscheidsbrief en nam 5 kalmerende pillen uit het potje. Ik mixte de verschillende dranken door elkaar en bracht een toost uit tegen de lege stoel van mijn vrouw. "Ik drink op het niets, het absolute niets". De pillen gleden makkelijk naar binnen en de valse warmte van de alcohol golfde door me heen. "Ik ben op weg", dacht ik, "en ik kan niet meer terug"!! Met mijn 2e borrel was ik door de kalmerende pillen heen en mijn vingertoppen en tenen begonnen te tintelen. "Hm misschien werken de pillen toch niet", zei ik tegen mezelf. Ik voelde me niet dronken, alleen een beetje verdoofd en licht in het hoofd. Ik voelde een knagende angst dat iemand mijn poging zou proberen te stoppen. Net als bij al het andere dat ik belangrijk had gevonden, dus nam ik nog een handje slaappillen. Mijn hand was nog steeds vast toen ik het laatste beetje bourbon in schonk. Wat moet ik doen als dit niet werkt? Ik had een toenemend brandend gevoel in mijn maag. Ik was intussen zo'n zware drinker dat een paar borrels bij de lunch, een borrel op weg naar huis en grote glazen wodka of bourbon aan het eind van de avond niet genoeg waren om mijn pijn en frustratie te verdoven. Ik wil niet weer wakker worden met al weer een kater terwijl de problemen nog steeds aan me knagen. Ik wil nooit meer wakker worden. Ik dronk alle drank op en nam de rest van de pillen in, en toen zag ik een donkere vorm die op een wolk leek naar me toe komen. Het kwam dwars door het plafond van de keuken en overspoelde me. Ik voelde dat ik heel snel door deze tunnel voortbewoog. Ik zag een licht aan het eind van de tunnel en ik vroeg me af of ik daar heen ging. Ik wist op dat moment niet of ik dood of levend was. Maar ik herinner me dat ik omkeek naar mezelf, die bewusteloos op de keukenvloer lag. Ik lag daar, totaal onbewust van dit andere deel van me, dat ergens naar toe scheen te gaan. "Is dit hoe het is om dood te zijn?" vroeg ik me af. "Nee!" was het antwoord dat ergens vandaan kwam. Tot mijn schrik zag ik een wezen van een ongelooflijke schoonheid, dat liefde, mededogen en warmte uitstraalde. Het was een wezen, gevormd door een prachtig, helder, wit licht, en er kwamen zilveren draden uit het middelpunt. Ik aarzelde om iets te zeggen, en toen realiseerde ik me dat dit ongelooflijke wezen van licht mijn gedachten kon lezen. "Nee" zei hij weer. "Dit is niet wat dood zijn is. Kom ik zal het je laten zien". Ik herinner me dat ik met hem zweefde naar een of andere put. In deze put had je een deprimerend uitzicht over een landschap, dat totaal zonder schoonheid en leven was, waar mensen in rond schuifelden, met gebogen hoofden en afgezakte schouders, op een terneergeslagen manier. Ze hielden hun hoofden gebogen en keken naar hun voeten terwijl ze doelloos rondliepen en af en toe tegen elkaar aanbotsten, wat hen evenwel niet deed stoppen met waar ze mee bezig waren. Het was een afschuwelijke gedachte dat ik tussen deze verwarde, verloren zielen geworpen zou worden, maar de stem scheen mijn angst te begrijpen en nam deze weg met de volgende woorden: "Dit is een HEL die je zelf gecreëerd hebt. Je ZOU uiteindelijk naar de aarde terug moeten gaan en een nieuw leven helemaal opnieuw moeten ervaren, waarin je dezelfde moeilijkheden tegenkomt als tijdens dit leven. Tot dan zul je bij deze verloren en verwarde zielen moeten blijven. Zelfmoord is geen ontsnapping". Ik kreeg een breedbeeld blik op mijn leven te zien. De afgelopen 5 jaar, die zo geladen waren geweest met alcohol misbruik, waren het pijnlijkst; de pijnlijkste herinneringen die ik me ooit had kunnen voorstellen. Ik kreeg een beeld te zien van het effect dat alcohol had gehad op het leven van mijn kleine kinderen en ook het effect dat alcohol zou sorteren in hun toekomst. Ik zag het verdriet van mijn kinderen bij het verlies van hun gezin en mij. Ik kreeg te zien dat hun moeder niet goed voor ze zou zorgen en dat ze uiteindelijk in een pleeggezin zouden worden geplaatst. Ik kreeg ook een voorproefje van hoe mijn kinderen onder de invloed zouden komen door alcoholisme als ik ZOU blijven drinken zoals ik gewend was en bij ze zou blijven. Ik zag dat alle 3 de kinderen, 2 jongens en een meisje, mijn slechte voorbeeld zouden volgen, en allemaal zouden ze uiteindelijk de fles gebruiken als ontsnapping uit de stress van elke dag, net zolang tot ze ook alcoholist waren geworden. Het beeld van mijn dierbare dochtertje, dat opgroeide om met een mede alcoholist te trouwen, die haar uiteindelijk zou mishandelen en hun 4 dochters zou misbruiken, was meer dan ik aan kon. Het was een klap in mijn gezicht. Het was een enorme confrontatie met de werkelijkheid. Ik zag, dat ALS ik mijn leven beterde en me ZOU gaan gedragen als een verantwoordelijk vader en voorbeeld, alle 3 de kinderen zouden opgroeien tot gelukkige, productieve mensen. Dat betekent niet dat ze gevrijwaard zouden worden van de dagelijkse strijd om het bestaan. Maar ze zouden een kans hebben om het op hun manier te doen en niet afhankelijk zijn door een of andere verslaving. Ik zag hoe mijn oudste zoon een belangrijk, invloedrijk persoon zou worden als ik bij hen bleef en me gedroeg als een echte vader. En ik zag de donkere kant van deze toekomst als ik bij hen zou blijven als de zwakke dronken vader. Ik zag dat hij uiteindelijk drugs zou gaan gebruiken en in de gevangenis zou belanden vanwege misdaden die hij pleegde om aan geld voor drugs te komen. Het was beangstigend voor me en ik besloot daar, op dat moment, dat ik dit niet wilde voor mijn kinderen of mezelf. Ik kreeg te zien dat, als ik door zou gaan als een hopeloze zielige dronkaard, ik niet zou kunnen ontsnappen. Het vooruitzicht, dat ik alles wat me tot zelfmoord had gedreven, in een ander leven weer zou moeten meemaken, was schrikwekkender dan ik wilde toegeven. Ik huilde. Het wezen van licht scheen te begrijpen, dat ik overliep met gevoelens van wroeging, medelijden en liefde. Hij zei, met strenge stem zoals een vader tegen een zoon, "Je kunt maar niet met je leven doen wat je zelf wilt. Heb jij jezelf gemaakt, jezelf het leven gegeven? Nee. Je kunt evenmin de dood kiezen". Ik kon niets zeggen, ik kon niet denken, ik huilde alleen maar. Deze stem moet van de Heilige Geest zijn dacht ik. De stem, zachter nu, ging verder, "Ik ben nog niet klaar met je, je werk is niet af, ga terug en doe wat je altijd al had moeten doen". Het eerste wat ik zag toen ik wakker werd was: de opluchting op het gezicht van mijn dochter. Nancy was 's nachts wakker geworden en had tevergeefs geworsteld, om het kleine vonkje leven in mij, brandend te houden. "Oh papa", zei ze "ik was zo bang dat we je kwijt waren, je voelde zo koud aan en ik kon zelfs je hartslag niet voelen". In de keuken was mijn vrouw bezig de lunch klaar te maken. "Kinderen, eten", riep ze "en jij kunt ook wat krijgen als je met je dronken lijf naar de tafel kunt waggelen", voegde ze er sarcastisch aan toe. Ik voelde me totaal uitgeput en had erge honger, maar geen kater. Om de een of andere reden had ik niet meer de vreselijke buikpijn die ik de avond tevoren had, nadat ik een overdosis pillen had genomen. In plaats daarvan voelde ik nog steeds die innerlijke liefde en vrede, die gisteravond over me gekomen waren. Het zou prettig zijn, om te kunnen vertellen dat het leven sindsdien helemaal volmaakt zou zijn geweest, maar dan zou ik liegen. De echtscheiding was hartverscheurend, alhoewel ik de kinderen kreeg toegewezen. Ik wilde de kinderen, en zij mij, en de vriend van mijn vrouw wilde hen niet. Ik stopte met mijn baan als accountant en werd leraar op een plaatselijke middelbare school; het was een moeilijke tijd. Ik gebruikte al mijn spaar- en pensioen geld, om rekeningen te betalen en het gezin bij elkaar te houden tijdens de maand dat ik op zoek was naar werk. En daarmee verdween de zekerheid, die ik had kunnen hebben terwijl ik me omschoolde, en dat was soms een uitdaging maar ook angstig. Toch hebben de vrede en de troost, die ik leerde kennen toen ik aan de rand van de Helle put stond, me nooit verlaten. Ze hebben er voor gezorgd, dat ik mijn hervonden geloof en vertrouwen niet weer kwijt raakte. Sommige vrienden begrijpen niet dat ik niet bitter ben geworden; het beste antwoord vind je in psalm 23. "Al moet ik door donkere krochten heen, Ik ben voor geen onheil bevreesd: Want Gij staat mij bij, Uw staf en stok zijn mijn stut!" Sinds mijn ervaring heb ik ontdekt, dat ik niet langer bang ben voor de dood, dat ik een meer geestelijke kijk op de dingen heb en dat ik de verantwoording voor het opvoeden van mijn kinderen zeer serieus neem. Ik ben er voor hen, en ik kan met trots aankondigen dat het veel beter met hen gaat sinds ik de vader ben geworden die ik altijd al had moeten zijn. Ik heb een mooie vrouw leren kennen en ben met haar getrouwd. Zij is vooral mooi aan de binnenkant en ze geeft me de kracht en de moed om de moeilijkheden van alle dag het hoofd te bieden. Ik zal mijn ervaring aan de rand van de HEL nooit vergeten en zeker niet wat ik daar heb geleerd. De op zich negatieve Bijna Dood Ervaring, is niet negatief als er iets goeds uit voort komt. Ik ben nu pastoraal werker en houd daarnaast de boekhouding bij van kleine bedrijven. Mijn kinderen zijn volwassen en leiden alle 3 een gelukkig, druk en productief leven. Ik voel me vredig.

BOEK DAT MIJ HEEFT GEHOLPEN

'DE KRINGLOOP DER ZIEL' door Jozef Rulof: Dit machtige boek waarschuwt u voor de zelfmoord en brengt u in aanraking met de wetten van de wedergeboorte. Het is een waar gebeurd verhaal over een kunstenaar, Lantos genaamd, die nu een leermeester is in het hiernamaals. In dit boek worden vele vragen, waar de huidige mens mee worstelt, beantwoord, zoals: Waarom is er zoveel leed op aarde? Wat is de betekenis van het leven op aarde? Waarom is er nog steeds oorlog en geweld? Waarom grijpt God nooit in? Wat gebeurt er met iemand die zelfmoord heeft gepleegd? Kortom: vele vragen over de "waaroms en waarvoors" van het leven worden hierin beantwoord. (citaat 1:..."aanvaard mijn getuigenis, hoe onbegrijpelijk dit ook voor u mag zijn. Het is de heilige waarheid..." citaat 2: ....."Wat er ook geschiedt, wat u ook beleeft, hoe vreselijk uw leed op aarde ook is, doe dit niet, houdt het uit, want er komt een einde aan alles. U hebt licht, u ziet mensen, u kunt gaan waarheen u wilt, u hebt uw eigen wil, u hebt alles....")

Boek NIEUWE SPREUKEN Giel Heijmans en LINKS

NIEUWE SPREUKEN door Giel Heijmans een makkelijk en diep werkboek over ziel en geest ( 10 a 12 korte, eenvoudige regels per pagina ) voor geestelijker, spiritueler denken en persoonlijke ontwikkeling met ISBN 9789461013774 ( E 22,- bij boekhandel o.a. bol.com ) - Indien men dit boek bij de schrijver/auteur ( zie onderstaande link ) bestelt, krijgt men het mooie e-book Eerbied voor het Leven ( gedichtenbundel G.H.) er gratis bij....

Gedicht - spreuk

- Hoe weet jij zo zeker, dat jouw GEEST... NIET verder leeft bij het sterven van je lichaam? ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ - WAAR BEGIN JE AAN ?----------- Voor als het leven jou niet meer zint ----------------- Zelfmoord, je weet niet waar je aan begint ----------------- Als je denkt: ik heb het hier nu slecht --------------------------- Je komt dán in nog meer ellende terecht ------------------ Zeg tegen zelfmoord altijd: nee ------------------------------ Een gewaarschuwd man telt voor twee --------------------- Al ben je oud, ziek, blind ------ Zelfmoord, je weet niet waar je aan begint! ------------------------------------------------------- Het leven is goed --- Voor jou, mij en iedereen --- Ook al smaakt 't niet altijd zoet --- Door jouw ellende kom je heen. ----------------------------------- Vreugde moet je zelf scheppen --- Om jouw gemoed op te peppen --- Vreugde wordt jouw metgezel --- Maar vrágen moet je hem wel ! ---------------------------------------- Denk aan iets fijns, iets vreugdevols, iets liefs --- Dan ga je je ook wat beter voelen --- Denk aan iets blij's, iets vriendelijks, iets prettigs --- Want anders gaat je gemoed bekoelen --- Denk aan iets moois, iets plezierigs, iets positiefs --- Zo ga je een goed gevoel creëren --- Denk aan iets aardigs, iets aangenaams, iets vrolijks --- Omgaan met je stemming moet je leren! --- Het leven is mij al 20.000 dagen gelukt --- Wellicht dat 't ook vandaag dus niet mislukt

HULP ZOEKEN

Na regen komt zonneschijn!! ************************ ZELFDODING - SUÏCIDE biedt géén oplossing!! Zoek elders!! ************************

Linkpartners

Wilt u ook beter gevonden worden op internet, mail me dit dan even door en geef ook aan welke website(s) u beheert waarmee links uitgewisseld kunnen worden. M. Heijmans * e-mail: m.heijmans11@chello.nl

Nearly Death Experience

Nearly Death Experience http://www.nderf.org/NDERF/NDE_Experiences/suicide'.htm Experience description: After 38 years, the pain, terror and shock of that momentous night in October 1960 still haunt me. Harder to explain is the awareness of God's unlimited mercy and forgiveness which followed my suicide attempt and continued right up to the present day. What I am about to relate is definitely not hallucination or self-deception. I relate what happened and hope it may help someone somewhere to recognize and welcome God’s presence in his or her own life at a time when death may seem to be the only way out. If 38 years ago anyone had said I would walk the treacherous path of lost faith to the very pit of hell I would have laughed. Here’s the tale. I had recently married back in 1948 a beautiful woman by the name of Pat. She was a popular girl and I felt very privileged to have won her. I was busy working on my goals as an accountant and was too busy admiring the silver lining that I couldn’t even see the gathering storm clouds. In the ensuing years all my hopes, dreams and bright prospects eroded. Once a moderate and occasional social drinker, I started drinking more and more heavily and before I realized what had happened, I had fallen over the edge into serious alcohol abuse. The edge was a hell of lost faith, fears, impotence and self-pity. After only seven months of what I thought was the perfect marriage, I found out my wife was cheating on me and that drove me further into withdrawal and booze. I too was to be blamed in wrecking our marriage. Every time a new affair came to light after that, whether it was just a short affair or a yearlong romance, I said many hurtful things and did all I could to make her feel very guilty. Even so, she was out on a date when I finally decided to do something about what I viewed as a completely hopeless and degenerating situation. With Pat gone, probably for the night, I tucked our two boys and little girl into bed and listened to their prayers. Prayers at that time somehow seemed shallow and senseless to me. I found no assurance or hope in prayer. I had become a devout atheist. When the children were sound asleep, I collected the materials of what I thought of as my "final escape"; two bottles of sleeping tablets and a prescription bottle from the medicine chest, tranquilizers I had hoarded. With the addition of three bottles of booze, I thought I had everything I needed to make my great escape. I recall the doctor telling me not to mix booze with these pills or it could kill me. Back then, I had no desire to die, but still the conversation had planted a suicide thought. I wrote a suicide note and shook out five tranquilizers. I mixed the drinks together with the liquor and I toasted my wife’s vacant chair. "Here’s to nothing, make that nothingness." The capsules slipped down easily and the false warmth of the booze surged through me. "On my way" I thought and there was no turning back!! My second drink finished off the tranquilizers and my fingertips and toes began to tingle. "Well, maybe the pills aren’t going to work after all" I said to myself. I felt, not drunk, but just a little dulled and a little lightheaded. I had a nagging fear that I would be stopped in my attempt as I had been in everything else I had come to consider important, so I downed another handful of sleeping pills. My hand was still steady as I poured the last of my bourbon. What can I do, what will I do if this doesn’t work? I felt a burning sensation building in my stomach. My drinking habit had gotten so strong that a couple of drinks with lunch, a bracer on the way home, and two-fifths of vodka or bourbon when I finished off the evening were really hardly sufficient to dull my pain and frustration. I don’t want to wake up with just another hangover and all my problems still gnawing at me. I don’t want to wake up ever. I finished off all the booze and the pills and began to see a dark, cloud like formation and it was coming towards me. It was coming right through the ceiling of my kitchen and came in and engulfed me. I felt myself moving through this tunnel at a very fast rate. I saw a light at the end of the tunnel and was wondering if this is where I was going. I didn’t know if I was dead or alive at that point, but I do recall looking back at myself passed out on the kitchen floor and I lay there completely oblivious to this other part of me which seemed to be heading towards something. "Is this what death is?" I wondered. "No!" came an answer from somewhere. I was shocked to see a being of incredible beauty, radiating great love, great compassion and warmth. It was a being of beautiful, bright white light, which had silver threads emanating from the center. I was hesitant to say anything, and then I realized that my thoughts were being read by this incredible being of light. "No!" he repeated again. "This is not what death is like. Come, I will show you." I remembered floating with him over to a pit of some sort that contained a very depressing scene of a landscape devoid beauty, devoid of life, where people shuffled around with their heads down and their shoulders bent forward in a depressed, resigned manner. They kept their heads down and looked at their feet and wandered around aimlessly, bumping into each other occasionally but they kept on going. It was a horrifying thought that I was going to be cast down with these confused lost souls, but the voice seemed to understand my terror and relieved it with the following words: "This is a Hell of your own creation. You would have to go back to earth eventually and experience a new life all over again faced with the same difficulties that you faced in this lifetime. You will stay with these lost and confused souls until then. Suicide is not an escape." I was shown a panoramic view of my life. The last five years which had become so burdened with alcohol abuse were the most painful things, the most painful memories I could even imagine. I was shown a picture of the effect that alcohol had caused on my young children’s life and the effect that it would cause in their future. I saw the sorrow that my children would feel at the loss of their family and me. I was shown that their mother would not take good care of them and eventually they would be put into a foster home. I also was given a preview on how my alcoholism would influence my children’s life if I continued to drink in the manner I had become accustomed to and stayed in that family relationship. I saw that all three children, two boys and a girl, would follow my poor example and each would eventually use the bottle to escape life’s day to day on-going stresses until each would then in turn become alcoholics also. The sight of my precious young daughter growing up, marrying a fellow alcoholic, who would eventually beat her and force incestuous relationships on their four daughters, was more than I could stand. It was like a slap in the face. A huge reality check. I saw that if I shaped up my act and began behaving like a responsible father and role model, all three children would grow up to be happy and productive. That doesn’t mean completely free of the struggles of everyday life, but they would have a chance at making their own way, independent of any substance abuse. I saw how my oldest son was going to be able to become an important influential person in his time if I stayed around and behaved like a real father. I saw the down side of this future if I stayed in their relationship as the drunken weak father that he would eventually turn to drugs and end up in prison for crimes that he committed while trying to get money for drugs. It was terrifying to me and I decided right then and there this was not what I wanted for my children, or myself. I was shown if I continued as a hopeless, pathetic drunk that I would not be able to escape. Having to relive all the trials and traumas that brought me right up to the point of suicide, I would have to face those again in another life and it just seemed more terrifying than I even wanted to admit. I cried. The being of light seemed to understand that I was filled with a sense of remorse, compassion and loving. He said in a stern voice but that was still like a father speaking to a son, "Your life is not to do with as you please. Did you create yourself, give yourself life? No. Neither can you choose death." I couldn’t speak, I couldn’t think, I cried even more. This presence in voice must be the Holy Spirit sent to me, I thought. The voice, now softer continued, "I’m not done with you, your work isn’t finished, go back and do what you were meant to do." The first thing I saw when I awoke was relief flooding my daughter’s face. Nancy had awakened during the night and struggled vainly to keep the spark of life burning inside of me. "Oh daddy" she said," I was so afraid we lost you. You were so cold and I couldn’t even feel your heart beat." In the kitchen my wife was getting lunch. "Come and get it kids", she called, "and you can have some too if you can stagger your drunken self over to the table" she added sarcastically. I felt completely exhausted and very hungry but not at all hung over. For some strange reason I didn’t have the gut wrenching pain that I had felt the night before after taking such an over dose of pills. Best of all I still felt that inner love and peace and caring that had come from the night before. It would be pleasant to relate that life since then has been all perfect but that would be a lie. Separation and divorce were heart breaking although I did keep the children. I wanted the children and they wanted me and my wife’s boyfriend didn’t want them. I ended my job as an accountant and went on to become a professor at a local college and it was tough going. Using all my savings and retirement funds to pay bills and keep the family intact during a month long job search cost me what security I might have had, and learning new job skills was both challenging and scary at times. Still the peace and comfort I first knew while standing at the edge of the pit of Hell have never left me or allowed me to lose my renewed faith and trust. Some friends can’t understand why I don’t feel bitter; best answers lie in the twenty-third psalm: "Yeah, though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil, for Thou art with me, Thy rod and Thy staff, they comfort me." Since my experience, I have found that I no longer fear death, that I have a much more spiritual outlook and I take my responsibility of raising my children very seriously now. I am there for them and I am proud to announce that their lives are coming along much better now that I have become the father I should have always been and I have met and married a beautiful women who is beautiful on the inside and who is giving me strength and courage to get through all of life’s trials and tribulations. I will never forget my experience on the edge of Hell and what it has taught me. The negative Near Death Experience is not negative when good comes out of it. I am now a pastoral counselor and do some bookkeeping for small businesses on the side. My children are on their own and have happy, busy, productive lives. I feel at peace. Experience description: After 38 years, the pain, terror and shock of that momentous night in October 1960 still haunt me. Harder to explain is the awareness of God's unlimited mercy and forgiveness which followed my suicide attempt and continued right up to the present day. What I am about to relate is definitely not hallucination or self-deception. I relate what happened and hope it may help someone somewhere to recognize and welcome God’s presence in his or her own life at a time when death may seem to be the only way out. If 38 years ago anyone had said I would walk the treacherous path of lost faith to the very pit of hell I would have laughed. Here’s the tale. I had recently married back in 1948 a beautiful woman by the name of Pat. She was a popular girl and I felt very privileged to have won her. I was busy working on my goals as an accountant and was too busy admiring the silver lining that I couldn’t even see the gathering storm clouds. In the ensuing years all my hopes, dreams and bright prospects eroded. Once a moderate and occasional social drinker, I started drinking more and more heavily and before I realized what had happened, I had fallen over the edge into serious alcohol abuse. The edge was a hell of lost faith, fears, impotence and self-pity. After only seven months of what I thought was the perfect marriage, I found out my wife was cheating on me and that drove me further into withdrawal and booze. I too was to be blamed in wrecking our marriage. Every time a new affair came to light after that, whether it was just a short affair or a yearlong romance, I said many hurtful things and did all I could to make her feel very guilty. Even so, she was out on a date when I finally decided to do something about what I viewed as a completely hopeless and degenerating situation. With Pat gone, probably for the night, I tucked our two boys and little girl into bed and listened to their prayers. Prayers at that time somehow seemed shallow and senseless to me. I found no assurance or hope in prayer. I had become a devout atheist. When the children were sound asleep, I collected the materials of what I thought of as my "final escape"; two bottles of sleeping tablets and a prescription bottle from the medicine chest, tranquilizers I had hoarded. With the addition of three bottles of booze, I thought I had everything I needed to make my great escape. I recall the doctor telling me not to mix booze with these pills or it could kill me. Back then, I had no desire to die, but still the conversation had planted a suicide thought. I wrote a suicide note and shook out five tranquilizers. I mixed the drinks together with the liquor and I toasted my wife’s vacant chair. "Here’s to nothing, make that nothingness." The capsules slipped down easily and the false warmth of the booze surged through me. "On my way" I thought and there was no turning back!! My second drink finished off the tranquilizers and my fingertips and toes began to tingle. "Well, maybe the pills aren’t going to work after all" I said to myself. I felt, not drunk, but just a little dulled and a little lightheaded. I had a nagging fear that I would be stopped in my attempt as I had been in everything else I had come to consider important, so I downed another handful of sleeping pills. My hand was still steady as I poured the last of my bourbon. What can I do, what will I do if this doesn’t work? I felt a burning sensation building in my stomach. My drinking habit had gotten so strong that a couple of drinks with lunch, a bracer on the way home, and two-fifths of vodka or bourbon when I finished off the evening were really hardly sufficient to dull my pain and frustration. I don’t want to wake up with just another hangover and all my problems still gnawing at me. I don’t want to wake up ever. I finished off all the booze and the pills and began to see a dark, cloud like formation and it was coming towards me. It was coming right through the ceiling of my kitchen and came in and engulfed me. I felt myself moving through this tunnel at a very fast rate. I saw a light at the end of the tunnel and was wondering if this is where I was going. I didn’t know if I was dead or alive at that point, but I do recall looking back at myself passed out on the kitchen floor and I lay there completely oblivious to this other part of me which seemed to be heading towards something. "Is this what death is?" I wondered. "No!" came an answer from somewhere. I was shocked to see a being of incredible beauty, radiating great love, great compassion and warmth. It was a being of beautiful, bright white light, which had silver threads emanating from the center. I was hesitant to say anything, and then I realized that my thoughts were being read by this incredible being of light. "No!" he repeated again. "This is not what death is like. Come, I will show you." I remembered floating with him over to a pit of some sort that contained a very depressing scene of a landscape devoid beauty, devoid of life, where people shuffled around with their heads down and their shoulders bent forward in a depressed, resigned manner. They kept their heads down and looked at their feet and wandered around aimlessly, bumping into each other occasionally but they kept on going. It was a horrifying thought that I was going to be cast down with these confused lost souls, but the voice seemed to understand my terror and relieved it with the following words: "This is a Hell of your own creation. You would have to go back to earth eventually and experience a new life all over again faced with the same difficulties that you faced in this lifetime. You will stay with these lost and confused souls until then. Suicide is not an escape." I was shown a panoramic view of my life. The last five years which had become so burdened with alcohol abuse were the most painful things, the most painful memories I could even imagine. I was shown a picture of the effect that alcohol had caused on my young children’s life and the effect that it would cause in their future. I saw the sorrow that my children would feel at the loss of their family and me. I was shown that their mother would not take good care of them and eventually they would be put into a foster home. I also was given a preview on how my alcoholism would influence my children’s life if I continued to drink in the manner I had become accustomed to and stayed in that family relationship. I saw that all three children, two boys and a girl, would follow my poor example and each would eventually use the bottle to escape life’s day to day on-going stresses until each would then in turn become alcoholics also. The sight of my precious young daughter growing up, marrying a fellow alcoholic, who would eventually beat her and force incestuous relationships on their four daughters, was more than I could stand. It was like a slap in the face. A huge reality check. I saw that if I shaped up my act and began behaving like a responsible father and role model, all three children would grow up to be happy and productive. That doesn’t mean completely free of the struggles of everyday life, but they would have a chance at making their own way, independent of any substance abuse. I saw how my oldest son was going to be able to become an important influential person in his time if I stayed around and behaved like a real father. I saw the down side of this future if I stayed in their relationship as the drunken weak father that he would eventually turn to drugs and end up in prison for crimes that he committed while trying to get money for drugs. It was terrifying to me and I decided right then and there this was not what I wanted for my children, or myself. I was shown if I continued as a hopeless, pathetic drunk that I would not be able to escape. Having to relive all the trials and traumas that brought me right up to the point of suicide, I would have to face those again in another life and it just seemed more terrifying than I even wanted to admit. I cried. The being of light seemed to understand that I was filled with a sense of remorse, compassion and loving. He said in a stern voice but that was still like a father speaking to a son, "Your life is not to do with as you please. Did you create yourself, give yourself life? No. Neither can you choose death." I couldn’t speak, I couldn’t think, I cried even more. This presence in voice must be the Holy Spirit sent to me, I thought. The voice, now softer continued, "I’m not done with you, your work isn’t finished, go back and do what you were meant to do." The first thing I saw when I awoke was relief flooding my daughter’s face. Nancy had awakened during the night and struggled vainly to keep the spark of life burning inside of me. "Oh daddy" she said," I was so afraid we lost you. You were so cold and I couldn’t even feel your heart beat." In the kitchen my wife was getting lunch. "Come and get it kids", she called, "and you can have some too if you can stagger your drunken self over to the table" she added sarcastically. I felt completely exhausted and very hungry but not at all hung over. For some strange reason I didn’t have the gut wrenching pain that I had felt the night before after taking such an over dose of pills. Best of all I still felt that inner love and peace and caring that had come from the night before. It would be pleasant to relate that life since then has been all perfect but that would be a lie. Separation and divorce were heart breaking although I did keep the children. I wanted the children and they wanted me and my wife’s boyfriend didn’t want them. I ended my job as an accountant and went on to become a professor at a local college and it was tough going. Using all my savings and retirement funds to pay bills and keep the family intact during a month long job search cost me what security I might have had, and learning new job skills was both challenging and scary at times. Still the peace and comfort I first knew while standing at the edge of the pit of Hell have never left me or allowed me to lose my renewed faith and trust. Some friends can’t understand why I don’t feel bitter; best answers lie in the twenty-third psalm: "Yeah, though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil, for Thou art with me, Thy rod and Thy staff, they comfort me." Since my experience, I have found that I no longer fear death, that I have a much more spiritual outlook and I take my responsibility of raising my children very seriously now. I am there for them and I am proud to announce that their lives are coming along much better now that I have become the father I should have always been and I have met and married a beautiful women who is beautiful on the inside and who is giving me strength and courage to get through all of life’s trials and tribulations. I will never forget my experience on the edge of Hell and what it has taught me. The negative Near Death Experience is not negative when good comes out of it. I am now a pastoral counselor and do some bookkeeping for small businesses on the side. My children are on their own and have happy, busy, productive lives. I feel at peace.

SUICIDE, WHY NOT !!! (English)

SUICIDE, think before you act!. If you want to commit suicide, I cannot change your thoughts. But… do realise that you are fleeing for something. You want to leave the situation you are in now. You may think: when I’m dead, I am released from all the suffering. But then I say to you: I’m almost certain that you won’t be released from all your sorrow!! …. You may believe that your life ends when you die, that is true for you, but… there are living billions of people who truly believe that life doesn’t stop when you die. Nobody can prove that your thoughts and feelings, your wishes and responsibilities will end when you die. It’s just a guess of yours. Of course you hope that your soul – your feeling, thinking and wanting – will stop existing when you have taken your life away. But there is a big chance that your soul, with your own characteristics, your talents and ideas, will live on. -------------------------------------------- I am convinced that, if you are feeling dreadful, you will feel much more dreadful after you have killed yourself. Take this from me, because I have done a lot of research and read many books about this over the past 15 years. The fact that your life does not end when you die, is proved by books about near-death-experiences, that are written by scientists. Are you interested? I would recommend you to go to a nearby library and take some time reading that sort of books. Than you can read that those people, who have had near-death-experiences, started to believe in a future, a life beyond death and in a life on earth that is actually useful. They want to understand and learn to accept their fate, and they even see it as a challenge to discover the positive side of things. These people also point out that they wanted to do more with their lives after the near-death-experiences, and that they would never commit suicide. Some of them now think their lives are valuable gifts, which they have to use with caution. Others see it as a special possibility to learn something on earth. And all of this in spite of the difficulties people come across with in life (many people with a near-death-experience have just survived a severe car crash or a heavy operation, so they often have physical damage with a lot of pain, restrictions and rehabilitation struggles). ------------------------------------- Apart from that, there are more things that explain that life goes on after death. In nature, nothing suddenly stops, but evolves in stages. And from Natural Sciences we know that energy (our spirit is also a kind of energy) will never be lost, but continues in another form. For example, a star dies, implodes, and its energy lives on in another heavenly body. And also the vibration-energy from a ray of light will be converted into warmth at a certain moment. There are more phenomena’s of nature which – when we dare to make comparisons – explain that our life-energy won’t just disappear into nothing when our life on earth ends. By the way, the book that has convinced myself to never ever commit suicide is called: Cycle of the Soul, written by Jozef Rulof. I recommend it to anyone who is seriously interested in reliable information about life after death. This book reads just as easily as a novel. Every human being has got troubles in his or her life. Sometimes there is a lot of sorrow that you want to flee from. But running away from your problems does not solve anything, but sometimes fleeing is the best way to deal with an issue. Don’t get me wrong though: temporarely fleeing I meant. But committing suicide isn’t temporarely, but something permanental, something you can never undo. Besides that, the person who is planning on killing himself only thinks that he flees to a better situation than his present one. But that is a wrong guess. That person will end up just as bad as he was before. But he realises that after he has committed suicide, and then it’s too late. He will possibly think: I should have thought about the possibillity of souls living on after the dying of bodies before. ----------------------------------- Dear reader, I truly believe you when you say you’re in a lot of trouble. But believe me when I say that there is help for that. Don’t give up and try to find that help! But, when you have been through all this trouble finding help but you haven’t found it yet, please wait another 24 hours to think and read this text again, before you commit suicide. And if you don’t want to take time to think, do it for the mother who has given life to you.

Verdere linkpartners

ZELFDODING

ZELFDODING... is gewoon zelfmoord !!! Is suïcide, jezelf het leven ontnemen, jezelf van kant maken, jezelf de mogelijkheid ontnemen om nog iets te leren, om af te maken wat het leven voor jou nog te beleven had voor de ontwikkeling van je ziel..... WEET DAT HET LEVEN HET GOED MET JE VOOR HEEFT

ZELFDODING, WAAROM NIET DOEN dl 1

ZELFDODING, wacht hier even mee !! Denk er eerst eens over na ! Indien jij zelfmoord wilt plegen, kan ik jou daar niet van afbrengen. Maar… besef wel dat jij nu ergens voor wilt vluchten. Jij wilt weggaan van de situatie waarin jij je nu bevindt. Je denkt misschien: als ik dood zou zijn, ben ik verlost van alle ellende. Maar dan zeg ik jou: ik weet zo goed als zeker dat jij dan niet van alle ellende verlost zult zijn !!! ................. Jij gelooft misschien dat jouw leven stopt wanneer jij dood zult gaan, dat gelóóf jij, maar….er leven miljarden mensen, die werkelijk geloven dat je leven niet stopt wanneer je dood zult gaan. En niemand kan bewijzen, dat jouw gedachten en gevoelens, jouw wensen en verantwoordelijkheid zullen stoppen als jij zult sterven. Het is dus puur een gok van jou. Jij hoopt dat jouw innerlijk - je voelen, denken en willen – zal ophouden te bestaan zodra jij jezelf het leven hebt ontnomen. Maar…. De kans is héél groot, dat jouw innerlijk, met je eigen karaktertrekjes, jouw talenten en idealen, als geest wel verder leeft.

ZELFDODING, WAAROM NIET DOEN dl 2

En ik ben er van overtuigd dat, indien jij je nu rot voelt, dan zul jij je, nadat je jezelf van kant gemaakt hebt, nog véél rotter voelen. Neem dit gerust van me aan, want ik heb hier meer dan 15 jaar onderzoek naar gedaan en heb hier veel boeken over gelezen. Dat jouw leven niet eindigt wanneer jij sterft, wordt goed aangetoond in boeken over bijna-dood-ervaringen, die door wetenschappers zijn geschreven. Heb je interesse? Ik zou zeggen: stap naar een bibliotheek bij jou in de buurt en ga eens rustig wat lezen in zo’n boek. Je kunt dan lezen dat die mensen, die bijna dood zijn geweest, gaan geloven in een toekomst, een verder leven na het sterven en ook gaan geloven dat het leven op aarde werkelijk zinvol is. En veel mensen met zo’n bijna-dood-ervaring gaan ook geloven dat het leven op aarde werkelijk zinvol is. Men wil z’n lot leren begrijpen en leren accepteren en men ziet het als een uitdaging om overal de positieve kant van te ontdekken. Deze mensen geven ook aan, dat ze na die bijna-dood-ervaring meer met hun leven willen gaan doen en geven ook aan dat ze nooit zelfmoord zullen plegen. De één ziet z’n leven nu als een kostbaar geschenk, dat ie met zorg mag gebruiken. En de ander ziet het als een speciale mogelijkheid om iets te mogen leren op aarde. En dit allemaal ondanks de moeilijkheden die men op z’n pad aantreft (veel mensen met een bijna-dood-ervaring hebben net een ernstig auto-ongeluk overleefd of een zware operatie achter de rug en zitten dus vaak lichamelijk in de kreukels, met veel pijn, beperkingen en revalidatie-ellende).

ZELFDODING, WAAROM NIET DOEN dl 3

Overigens zijn er meer dingen die er op duiden dat het leven verder gaat na de dood. In de natuur stopt er niets abrupt maar evolueert alles in fases. En in de natuurkunde weten we dat energie (en onze geest is ook een vorm van energie) nooit verloren gaat, maar wel steeds in een andere vorm verder gaat. Bijvoorbeeld van een ster die sterft, implodeert, gaat de energie verder als een ander hemellichaam. En de trillings-energie van een lichtstraal wordt op een gegeven moment omgezet in warmte. En zo zijn er meer natuurverschijnselen die – als we de vergelijkingen durven maken – er op duiden dat onze levensenergie niet zomaar in het niets zal oplossen wanneer ons huidige leven op aarde eindigt. Trouwens het boek dat mijzelf heeft overtuigd om nooit zelfmoord te zullen plegen, heet: De Kringloop der Ziel, geschreven door Jozef Rulof. Een aanrader voor iedereen die serieuze interesse heeft voor betrouwbare informatie over het verder leven na de dood. En dit boek leest zich zo gemakkelijk als een roman. Ieder mens heeft wel eens problemen in haar of zijn leven. Soms is er veel ellende waar je voor zou willen wegvluchten. Steeds wegvluchten voor problemen biedt geen oplossing, maar soms is vluchten misschien tijdelijk wel de beste manier om met een probleem om te gaan. Maar dan bedoel ik dus: tijdelijk vluchten. Maar zelfmoord is geen tijdelijk vluchten maar iets definitiefs, wat je nooit terug kunt draaien. Bovendien heeft degene die zelfmoord gaat plegen de illusie, dat ie vlucht naar een betere toestand dan z’n huidige. Maar dat is dus een verkeerde gok. Men komt dan namelijk van de regen in de drup. Maar men begrijpt dit pas nadat de zelfmoord gepleegd is, maar dan is het te laat. Men zal dan wellicht denken: had ik me maar eerder verdiept in de reële mogelijkheid dat het innerlijk leven wél verder gaat na het sterven van je lichaam. ------------------- Beste lezer, ik geloof jou werkelijk indien je zegt problemen te hebben. Maar geloof mij dan ook indien ik zeg dat daar hulp voor te vinden is. Geef de moed niet op en doe de moeite om op zoek te gaan naar die hulp! Maar, heb je die moeite reeds gedaan en echt nergens hulp kunnen vinden, wacht dan a.u.b. 24 uur om rustig na te denken, en lees daarna deze tekst nog eens door, vóórdat jij jezelf doodt. En als je niet voor jezelf deze denkpauze wilt nemen, doe het dan voor de moeder die jou gebaard heeft.